پی سی پارسی | پورتال جامع سرگرمی تفریحی پی سی پارسی | جدیدترین و بروز ترین مطالب شامل خبر و طنز و سرگرمی و جوک و اس ام اس و پیامک و عکس و عاشقانه و بیوگرافی و هنرمندان و بازیگران و پزشکی و فرهنگ و مد
لحظه تحویل سال 1396
بنا بر اعلام شورای مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران
لحظه تحویل سال 1396 هجری شمسی به ساعت رسمی جمهوری اسلامی ایران
ساعت 13 و 58 دقیقه و 40 ثانیه روز دوشنبه 30 اسفند 1395 هجری شمسی
مطابق 21 جمادی الثانیه 1438 هجری قمری و 20 مارس 2017 میلادی
رویدادهای نجومی قابل رویت در ایران در سال 1396 هجری شمسی :
1- ماه گرفتگی جزئی در تاریخ دوشنبه 16 مرداد
آغااز گرفتگی: ساعت 21 و 53 دقیقه
حداکثر: ساعت 22 و 50 دقیقه
پایان گرفتگی: ساعت 23 و 48 دقیقه
حداکثر پوشیدگی قرص ماه: 18 درصد
2- ماه گرفتگی کلی در تاریخ چهارشنبه 11 بهمن
آغاز گرفتگی: ساعت 15 و 18 دقیقه
آغاز گرفتگی کلی: ساعت 16 و 22 دقیقه
پایان گرفتگی کلی: ساعت 17 و 38 دقیقه
پایان گرفتگی: ساعت 18 و 41 دقیقه
شروع گرفتگی در ایران قابل رویت نیست. در مناطق شرقی و مرکزی ایران، ماه گرفتگی به صورت کلی قابل رویت است. ولی در مناطق غربی ماه گرفتگی فقط به صورت جزئی دیده می شود.
اطلاعات تکمیلی رویدادهای نجومی سال 1396 هجری شمسی قابل درج در تقویم :
خورشید گرفتگی ها:
1- خورشید گرفتگی کلی: دوشنبه 30 مرداد. غیر قابل رویت در ایران. این گرفتگی در بخشی از اقیانوس آرام، ایالات متحده آمریکا و بخشی از اقیانوس اطلس شمالی به صورت کلی و در منتهی الیه شرق روسیه، قسمتی از اقیانوس آرام، آمریکای شمالی و بخش های شمالی آمریکای جنوبی و قسمتی از اقیانوس اطلس، بریتانیا و قسمتی از شمال غرب اروپا و قسمتی از غرب آفریقا به صورت جزئی قابل رویت است.
2- خورشید گرفتگی جزیی: پنج شنبه 26 بهمن. غیر قابل رویت در ایران. این گرفتگی در بخش هایی از جنوب آمریکای جنوبی و جنوبگان به صورت جزئی قابل رویت است.
ماه گرفتگی ها:
1- ماه گرفتگی جزیی: دوشنبه 16 مرداد. قابل رویت در ایران. این گرفتگی دراروپا، آفریقا (بجز بخشی از غرب آن)، آسیا و استرالیا قابل رویت است.
2- ماه گرفتگی کلی: چهارشنبه 11 بهمن. قابل رویت در ایران. این گرفتگی در آسیا، استرالیا، شرق اروپا، آمریکای شمالی و بخش کوچکی از شرق آفریقا قابل رویت است.
نوروز نخستین روز سال خورشیدی ایرانی برابر با یکم فروردین ماه، جشن آغاز سال نوی ایرانی و یکی از کهن‌ترین جشن‌های به جا مانده از روزگار قدیم است.
گفته می‌شود خاستگاه نوروز در ایران باستان است اما اگر دقیق‌تر بنگریم، می‌بایست از سومر (اولین تمدن بشری) در برگزاری نخستین نوروز یاد کنیم. نوروز از سومر، از یکسو به اکد، و از اکد به بابل و آسور رسید و از سوی دیگر به آغازگران تمدن در ایران، یعنی به ایلامی‌ها و از ایلامی‌ها به هخامنشیان و ساسانیان وغیره. به باور کُردها قیام کاوه آهنگر و پیروزی او بر ضحاک را جشن نوروز نامیده‌اند. در هنگام نوروز، کردها با گردهمایی در بیرونِ شهرها، به استقبال بهار می‌روند
زمان برگزاری نوروز، در آغاز فصل بهار است که امروزه به آن برابری بهاری یا اکیونوس می‌گویند.
نوروز در ایران و افغانستان آغاز سال نو محسوب می‌شود و در برخی دیگر از کشورها یعنی تاجیکستان، روسیه، قرقیزستان، قزاقستان، سوریه، کردستان، گرجستان، جمهوری آذربایجان، آلبانی، چین، ترکیه، ترکمنستان، هند، پاکستان و ازبکستان تعطیل رسمی است[نیازمند منبع] و مردمان آن جشن را برپا می‌کنند.
نوروز در ایران باستان به پیشینه، مراسم و رویدادهای مربوط به نوروز در ایران باستان می‌پردازد. قدمت نوروز و وجود این جشن به زمان‌های پیش از شکل گیری ایران و قبل از دوره مادها و هخامنشیان برمی‌گردد، ولی نام آن در اوستا نیست. از سه هزار سال پیش از میلاد، در آسیای میانه و آسیای غربی دو عید، رواج داشته‌است، عید آفرینش در اوایل پاییز و عید رستاخیزی که در آغاز بهار، برگزار می‌شده‌است. بعدها دو عید پاییزی و بهاری به یک عید تبدیل گردیده و سر بهار جشن گرفته می‌شده‌است.
در ایران آیین مرگ و رستاخیز سیاوش «ایزد شهید شوندهٔ گیاهی ایران» با نوروز پیوند خورده است؛ به این ترتیب که چند روز پیش از عید، به سوگ سیاوش می‌نشستند و با فرارسیدن نوروز، به جشن و شادی دست می‌زدند؛ چنان‌که گویا سیاوش، زنده شده باشد. آریایی‌ها که وارد منطقه شدند بن مایه‌هایی مانند فروهرها و بازگشت ارواح را با خود آورده و بتدریج آیین خود را با باورهای قبلی رایج در منطقه ادغام نمودند. از جمشید پادشاه مشهور پیشدادی به عنوان بنیان‌گذار این جشن یاد گردیده‌است. از پژوهش‌هایی که در تطبیق نوروز ایرانی و نوروز قبطی (نوروز مصری) و تأثیر و تأثر آن دو، به عمل آمده، بر می‌آید که نوروز ایرانی در زمان داریوش بزرگ و توسط او در مصر رایج گردید. دربارهٔ نوروز و سنت‌های وابسته بدان تا چند دهه قبل منابعی قدیمتر از ایام ساسانیان که به دست نویسندگان مسلمان نوشته شده بود، وجود نداشت. اما با کشف بایگانی‌های دولتی اشکانیان در تاجیکستان معلوم گردید که نوروز در دوران شاهنشاهی اشکانیان و ایامی قدیمتر از دو هزار سال پیش در آغاز بهاران بوده است.
در تمام دوران ساسانی نوروز جشن ملی همهٔ ایرانیان به شمار می‌رفته‌است. به همین جهت حتی مردمی که پیرو آئین زرتشت نبوده‌اند اما در حوزهٔ حکمرانی ایران زندگی می‌کردند، نیز در آن شرکت داشتند. شواهدی وجود دارد که در دوران ساسانی سال‌های کبیسه رعایت نمی‌شده‌است. روز برگزاری مراسم نوروز در هر دوره ۴ ساله، یک روز از موعد اصلی خود عقب می‌ماند و درنتیجه زمان نوروز در این دوران همواره ثابت نبوده و در فصل‌های گوناگون سال جاری بوده است. پنج روز نخست فروردین جشنی همگانی بین عموم مردم بود از اینرو آن را نوروز عامه نامیده‌اند. روز ششم فروردین که جشن نوروز به گونهٔ درباری برگزار می‌شده است نوروز بزرگ نام داشته است. مجموعهٔ رسم‌های جشن بهاری نوروز با جشن سوری و آتش‌افروزی آغاز می‌شد و پس از برگزاری مراسم سال نو، در روز سیزده فروردین پایان می‌یافته است. شرح آیین نوروز و تشریفات وابسته به آن به تفصیل در تاریخ نگاری دوران اولیه اسلام آمده است، که قدیمی‌ترین سند در این دوره به جاحظ دانشمند سدهٔ سوم هجری تعلق دارد.
